Vicdanın Ölümü

Bu sıralar hayatımın gidişatı ile ilgili büyük kararlar almam gerekiyor. Büyük bir ikilemle uzun zamandır bununla yaşamaya çalışıyorum. Birden fazla insanın hayatını etkileyecek hatta bazı şeyleri kökünden değiştireceğini bildiğin kararlar almak... Hayatım boyunca belki de hiç bu kadar büyüğüyle karşılaşmamışımdır. Yaşadığım bu şey insanların özündeki düşünce tanesini anlamamı sağlayacak kadar beni sarstı. Bazıları kaçıp gitmekte buldu çareyi, bazıları daha yüce bir şeye havale etti, bazısıysa kendi isteklerini karşıladığı anda yüzüstü bıraktı herkesi. Bazılarımız için için vicdanının sesiyle baş başa bırakıldı; kimisi her gece dua etmekte buldu çareyi. Ama bildiğim bir şey varsa herkes umut etti adaletin sağlanıp kötülerin ceza çekmesini. 

Bu olayda ben neredeyim diye sorarsak, herkesten bir parça taşıyarak; bazı geceler dua ederek ağladığım bazı zamanlar insanın yüzüne bile bakmaktan utandığım, bazen de arkama bakmadan deli gibi kaçmak istediğim noktadayım. Öyle bir an geliyor ki kimseyi düşünmeden kahramanı oynayıp bütün gerçekleri dökeyim, ama sonra bunun hiçbir işe yaramayacağını düşünüyorum. Çünkü onlarla savaşmak için yeterince silahım olmadığını fark ediyorum. Silahların kendi için, sevdikleri için korkan ve bunları saklayan insanların elinde olması bir çoğumuzu savunmasız bıraktı. 

Bu elbette ki bir son değil. Belki de her şeyin yeni başladığının işareti ya da her şeyin bittiği kötülerin hala kazanacağının işareti. Yine de bildiğim bir şey var ki insanların yüzündeki o vicdani duygunun hala ölmeyip onlarla birlikte yaşayacağı hatta belki de onları içten içe çürüteceği. Yanlış anlamayın bunlardan kendimi bağımsız tutmuyorum. Her ''elimden acaba ne gelir?'' diye düşünen insanlar olduğu sürece ya şimdi ya da daha sonra, bir şekilde bu olayların çözüleceğine inancım sonsuz. İçinizdeki vicdanın asla ölmemesi dileğiyle...